Yine oldu. Kendime bir teşhis koydum: Düşük güçte poz verme. Ve şöyle oldu: Bir süre önce bir fotoğrafçı bana bir fotoğraf gönderdi. Berlin’deki bir hastanede birlikte randevumuza gitmiştik. Bir robotun yardımıyla omurga üzerinde yapılan operasyonlarla ilgiliydi.
Fotoğrafta cihazı manken üzerinde gösteren bir doktorun yanında görülüyordum. Sırtıma birkaç vidayı benim de kullanabileceğim izlenimini verdim. Soru işareti gibi orada durdum. Bunu fotoğrafçıya yazdım. Cevap verdi: “Senin de soruların vardı.” Konu kapandı.
Reklam | Okumaya devam etmek için kaydırın
Yakın zamana kadar başka bir meslektaşım beni görünce duruş ve noktalama işaretleri arasında da karşılaştırma yapıyordu. Yanlış hizalamanın kalıtsal olduğu yönündeki önerimi görmezden geldi. “Ah hayır, kendini bu kadar hayal kırıklığına uğratma!” Haklı mıydı? Aslında fiziksel değilse psikolojik olmalı, yani içsel gevşeklik dış görünüşüme de yansıyordu. Bulduğum ilk fırsatta internete girdim ve şüpheli teşhisimi doğruladım.
Görünüşe göre düşük güç pozu denilen bir olgunun belirtilerini sergiliyordum. Bunu bana bir site açıkladı. Esas olarak yaşam tarzı sorunlarıyla ilgileniyordu, aynı zamanda psikolojiyle de ilgileniyordu. En geniş anlamıyla zaten. Bu doğrultuda hassasiyetimi ameliyat masasında dile getirmiştim. Eğer ben de gözlerimi hafifçe indirip kollarımı çaprazlasaydım, cerrah sezgisel olarak ne kadar savunmasız olduğumu anlayacaktı. Ve yerde oturunca sahne daha fazla derinlikle zenginleşebilirdi. Keşke o zamanlar bunu bilseydim!
Güç Pozu: Bir ağaç kadar güçlü
Kulağa o kadar da kötü gelmiyordu. Ancak aynı web sitesinde Güç Pozlama bölümüne döndüğümde şüphelenmeye başladım. Bana bacaklarımı açık ve dik, ellerimi kalçalarımda ve kollarımı dışarı doğru bükerek durmam önerildi çünkü bu cesaret ve özgüvenin işaretiydi. Wonder Woman gibi karşılaşırdım.
O kadar da çaresiz değildim. Bu yüzden Dr. Düşük güçlü poz verenler için Wikipedia ve hemen güç pozlama terapisine başladım. Bunun teorik temeli, Amerikalı bilim adamları Dana Carney, Amy Cuddy ve Andy Yap’ın geniş duruşların testosteron seviyelerini artıracağına ve stres hormonlarını azaltacağına dair kanıtlar gördüklerine inandıkları 2010 yılına dayanıyor. Diğer araştırmacılar kısa süre sonra bu bulgudan şüphe etmeye başladı çünkü kendi deneylerinde bunun doğrulandığını görmediler. Ancak güç pozlama egzersizleri öneren kariyerci bir siteye gittim.
Berliner Zeitung/Paulus Ponizak
Hipokondriyak parlaklık
Christian Schwager sağlık editörüdür ve her iki haftada bir burada hayali hastalıkları hakkında yazılar yazmaktadır.
Bunları ofisteki bir sonraki toplantıda kullanmaya karar verdim. Ağaç pozu (kolları sarkık Wonder Woman) konferans odasına girer girmez işe yaradı. Hiç kimse “başlangıç bloklarında” pozuna tepki vermedi; eller masanın üzerine dayalı, vücudun üst kısmı öne doğru eğilmiş, etrafa bakıyordu. Daha sonra zafer pozunu bıraktım. Sözlerim sırasında kollarınızı kaldırmanız muhtemelen acil doktor çağırırdı.
En çok patron pozunu sevdim; ofis koltuğunda arkama yaslanıp ellerimi başımın arkasında kavuşturdum. Otururken soru işareti. En sevdiğim güç pozu olabilir.
Fotoğrafta cihazı manken üzerinde gösteren bir doktorun yanında görülüyordum. Sırtıma birkaç vidayı benim de kullanabileceğim izlenimini verdim. Soru işareti gibi orada durdum. Bunu fotoğrafçıya yazdım. Cevap verdi: “Senin de soruların vardı.” Konu kapandı.
Reklam | Okumaya devam etmek için kaydırın
Yakın zamana kadar başka bir meslektaşım beni görünce duruş ve noktalama işaretleri arasında da karşılaştırma yapıyordu. Yanlış hizalamanın kalıtsal olduğu yönündeki önerimi görmezden geldi. “Ah hayır, kendini bu kadar hayal kırıklığına uğratma!” Haklı mıydı? Aslında fiziksel değilse psikolojik olmalı, yani içsel gevşeklik dış görünüşüme de yansıyordu. Bulduğum ilk fırsatta internete girdim ve şüpheli teşhisimi doğruladım.
Görünüşe göre düşük güç pozu denilen bir olgunun belirtilerini sergiliyordum. Bunu bana bir site açıkladı. Esas olarak yaşam tarzı sorunlarıyla ilgileniyordu, aynı zamanda psikolojiyle de ilgileniyordu. En geniş anlamıyla zaten. Bu doğrultuda hassasiyetimi ameliyat masasında dile getirmiştim. Eğer ben de gözlerimi hafifçe indirip kollarımı çaprazlasaydım, cerrah sezgisel olarak ne kadar savunmasız olduğumu anlayacaktı. Ve yerde oturunca sahne daha fazla derinlikle zenginleşebilirdi. Keşke o zamanlar bunu bilseydim!
Güç Pozu: Bir ağaç kadar güçlü
Kulağa o kadar da kötü gelmiyordu. Ancak aynı web sitesinde Güç Pozlama bölümüne döndüğümde şüphelenmeye başladım. Bana bacaklarımı açık ve dik, ellerimi kalçalarımda ve kollarımı dışarı doğru bükerek durmam önerildi çünkü bu cesaret ve özgüvenin işaretiydi. Wonder Woman gibi karşılaşırdım.
O kadar da çaresiz değildim. Bu yüzden Dr. Düşük güçlü poz verenler için Wikipedia ve hemen güç pozlama terapisine başladım. Bunun teorik temeli, Amerikalı bilim adamları Dana Carney, Amy Cuddy ve Andy Yap’ın geniş duruşların testosteron seviyelerini artıracağına ve stres hormonlarını azaltacağına dair kanıtlar gördüklerine inandıkları 2010 yılına dayanıyor. Diğer araştırmacılar kısa süre sonra bu bulgudan şüphe etmeye başladı çünkü kendi deneylerinde bunun doğrulandığını görmediler. Ancak güç pozlama egzersizleri öneren kariyerci bir siteye gittim.
Berliner Zeitung/Paulus Ponizak
Hipokondriyak parlaklık
Christian Schwager sağlık editörüdür ve her iki haftada bir burada hayali hastalıkları hakkında yazılar yazmaktadır.
Bunları ofisteki bir sonraki toplantıda kullanmaya karar verdim. Ağaç pozu (kolları sarkık Wonder Woman) konferans odasına girer girmez işe yaradı. Hiç kimse “başlangıç bloklarında” pozuna tepki vermedi; eller masanın üzerine dayalı, vücudun üst kısmı öne doğru eğilmiş, etrafa bakıyordu. Daha sonra zafer pozunu bıraktım. Sözlerim sırasında kollarınızı kaldırmanız muhtemelen acil doktor çağırırdı.
En çok patron pozunu sevdim; ofis koltuğunda arkama yaslanıp ellerimi başımın arkasında kavuşturdum. Otururken soru işareti. En sevdiğim güç pozu olabilir.